Dünya’ya Kendimiz Gibi Bakılmasını İsteriz

Dünya‘ya Kendimiz Gibi Bakılmasını İsteriz. Geçen gün bir arkadaşımla konuşuyoruz. Senelerdir hem çalışıyor hem okuyor bu adam. İşi bıraktığı zamanlarda da annesi ”neden çalışmıyorsun” falan diye baskı yapıyor. İster fularlı deyin, ister muhallebi çocuğu deyin isterseniz beyaz yakalı, ama bu insanlık dışı bir düşüncedir.

Şimdi temel soruyu soruyorum:

Hanginizin tamamen sağlıklı doğacağı garantiydi?

Anne ve babalar hamilelik döneminde çocukları için pembe hayaller kurarlar. Kendi ahlaki değerlerini, maddi imkanlarını ve sosyal çevrelerini çocuklarına sunarlar. Henüz 3 yaşındaki çocuğunu gururla işaret ederek ”çok akıllı valla, büyüyünce doktor olacak benim oğlum” diyenleri hepimiz tanıyoruz. Belkide bizleriz.
Esas soru şu olsaydı !

Peki ya sizin çocuğunuz özürlü doğsaydı? hasta doğsaydı?

Bir şekilde senin yapmasını beklediğin sorumlulukları yerine getiremeyecek durumda olsaydı?
”çalış kendi ayaklarının üzerinde dur” ne demek? Farkında mısın bu dünyaya sen getirdin onu. neden geleceğini hazırlamadın?

Çalışamayacak durumda olsaydı aynı şeyi söyleyebilecek miydin? kime şikayet edecektin?
belki depresyonda, ya da gerçekten büyük sorunları var kafasında halledemediği. neden destek olmak yerine sırf eli ayağı tutuyor diye kendi doğruna yönlendiriyorsun?

Dünyaya çocuk getiriyorsan ondan sıfır beklenti içinde olmak zorundasın çünkü hayatın ne getirip götüreceği belli olmaz.
30 yaşında her şey mükemmel ilerlerken şizofreniye yakalanıp hayatı alt üst olan insanlar var.
demiyorum ki çocuklara sorumluluk yüklemeyelim serbest düşünce devrimi yapalım.
Elbette kendilerini bir birey gibi hissetmeleri için elimizden geleni yapmalı, teşvik etmeliyiz.
ama teşvik etmek başka, zorlamak başka.

Karşılıklı etkileşim için ve iletişim için varmısın?

Tabiiki kendini hazır hissedersen.
Saygılarımla nice aynalı günlere.

Bilal Başpınar