Ses! Tanıdık bir ses çok şey ifade eder. Voleybolda smaç yapıldığında çıkan ses, futbolda topa şut ya da vole atıldığında, teniste raketin topa sert teması sonucu çıkan ses tanıdık seslerdendir. Aşina ses derim bunlara.

Sesler değişiktir, acıları ifade eden ses ile sevinci anlatan sesler
aynı tonda olamaz.

Bir ağaç dalının kırılması ile bir baltanın odun yararken çıkardığı
sesler birbirine benzemez ama o sesler tanınır.

Hamamda yıkanırken, hamam tasının elden düşmesi sırasında mermere çarptığında çıkardığı ses bir başka sestir, yankısı kulak tırmalar.

Saymakla bitmez: Su sesi, para sesi ve nihayet kadın sesi…

Her ses bir dönem için büyük önem taşır.

Para herdem gerekir insana. O nedenle para sayma makinesinden çıkan sesle irkilir insan, ister istemez o paraya sahip olmak aklından
geçer.

Su sesi ihsana gönül huzuru verir, rahatlar insan. Dalga sesi, yağmur sesi, dere sesi, bir oluktan akan suyun çıkardığı sesleri dinlemekten doyamaz insan. Ama burada bir nefretin dayanılmaz acının izi de meydana çıkar. Sürekli ancak saniyeler aralıkları ile damlayan ve aynı yere çarpan su damlacığının çıkardığı ses işkenceden beterdir! Buna dayanmak zor.

Kadın sesi… Ne dense yeridir. Ne onsuz olur ne ondan vazgeçilir.
Güldür koklanır, bir büyük sevdadır kucaklanıyor.

Ya sesleri?

O sesler hiç bir şey ile mukayese edilemez.

Kadın sesi; iyi-kötü annelerin sesidir unutulmaz… Aşkının sesidir hayat verir, vazgeçilemez… Eşinin sesidir. Çocuğunun sesidir… Daha doğrusu: O ses kendi sesindir…

İbrahim Balcı/ Küçük Öyküler