peydir görmemiştim! Karşılaştık, “Nerelerdesiniz?” dedim… “Buralardayım” dedi. Israr ettim “Burada ama nerede, evde misiniz her gün?” Kısa konuştu “He ya! Çarşıya çıksam kimse yok ki? Herkes ölüp gitmiş!”… Biraz da üzüldüm ama yanıtını verdim “Zaten sen de ölmüşsün”… Tuhaf tuhaf yüzüme baktı ve “Kaç kişi kaldık, kimi göreceğim” diye ısrar etti. “Hele bir çık, in sahile çok dost bulursun” diye üsteledim… Yüzüme baktı, yüzüne baktım, ayrıldık. O eczaneye girdi, ben yoluma devam ettim…

Bu arkadaş benden çok genç, Sarıyerli mi Sarıyerli! Dedesinden, babasına kadar Sarıyer’de iz bırakanlardan birini oğlu… Çıvıl cıvıldı gençliğinde, içtendi, çalışkanlı, sevecendi, konuşkandı, cana yakındı… Evlendi, çoluk çocuk sahibi oldu ve nihayet emekli oldu. Sanki emekli olmakla dünyayı değiştirdi. Önceleri emekliliğe alışabilmek için hayli uğraş verdiğini anımsadım. İlk zamanlar sorduğumda öyle söylemişti ama sokağa çıkmaya çıkmaya eve alıştı, sokağa, çarşı pazarı unuttu. Sadece alış veriş için çıkıyor sonra doğru eve… Çok seyrek görünüyor…

Sen kendini eve hapset, sonra da eş dost yok, arkadaş kalmadı ki de… Nasıl kalmadı. Senin arkadaşlarından elbette ki kaybettiklerin olacak. Kaybettiklerinin yerine tanıştığın yeni arkadaşların olacak! Kendini eve kapatırsan elbetti ki arkadaşın olmaz, olanları da yavaş yavaş kaybedersin ve yalnız kalırsın. Bu da yalnızlık sendromunu beraberinde getirir ve yalnızlık denizinde başıboş kalırsın…
Sarıyer’in kalbi Taşiskelede atar, Ali Kethüda Cami etrafında, Hastane çevresinde Kumsalda atar. Buralara hiç uğrama sonra da kimse kalmadı ki de. Yok, öyle bir şey…

Sarıyer kültürü bir başkadır. Bu kültürü Sarıyerlilerin yaşatması gerekir ve bu görevleridir. 20-30 yıl öncesine kadar Sarıyer’de sokaklarda kimse evinin kapısını kolay kolay kapatmazdı. Site, apartman olayları yoktu. Herkes birbirinin komşusu, kaderi arkadaşı, yoldaşı idi. Karnı acıkan çocuk bulunduğu evin önünde bağırırdı “Ayşe teyze karnım açıktı” diye… Ayşe Hanım kendi çocuğu açıkmış gibi koşar ekmek arasına ya peynir, ya helva koyar verirdi çocuğa… Evden çıkan bir insan, kadın olsun erkek olsun, yaşlı olsun genç olsun. Evden çıkıştan sahile inene kadar en azından 15 – 20 kişiye ya selam verir ya da verilen selamı alır. Ya durur iki dakika hal hatır sorulur, günlük işleri ve geçen günün muhasebesi yapılır (gelin buna tatlı dedikodu diyelim)…

Bütün bu özellikleri yavaş yavaş kaybediyoruz. Sarıyerliler evden dışarı çıkmamakla aslında kendinize kötülük yapıyorsunuz. Kendinizi evin loş odalarına hapse diyorsunuz, sonra da kimse kalmadı ki diyorsunuz. Öyle değil. Tüm dostlarınızı ararsanız bulursunuz. Sarıyer’de her gün bir etkinlik var, gel gör, gez, dolaş ve yaşa… Kendin için yaşa, sağlıklı kal, dost kal.

İbrahim Balcı